Cristina Branco is one of the most important Portuguese artists of recent decades and a tireless ambassador of Portuguese culture to the world. Over the last two decades, she has established herself as one of the most prolific Portuguese singers, producing a remarkable discography of 17 widely acclaimed albums. Traditional music and Fado are her main aesthetic roots, but the influence of Jazz, literature and the musicians with whom she shares the stage, give her music a universal character and sublime charm.
Hij had het land waarvoor hij scheepging lief,
Lief, als een vrouw ‘t verborgen komende.
Er diep aan denkend stond hij droomende
Voor op de plecht en als de boeg zich hief
Was ‘t hem te moede of ‘t zich reeds bewoog
Onder de verten, waarin ‘t sluimerde,
Terwijl ‘t schip, door de waterscheiding schuimende,
Op de aanbrekende geboort’ toevloog.
Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.
Geen stille onzichtbre streng verbond hen tweeën.
Hij wilde ‘t weer verheimlijken –te laat:
Het lag voor allen bloot. Hem bleef geen raad
Dan voort te varen, doelloos, desolaat
En zonder drift – leeg, over leege zeeën.
In the cool plain I stop in silence:
A dull sun sets in the west.
Pale, the moon looms in the firmament.
In smoke the dewy earth expands
In tight fields, under the hot summer
And fleeting, lurks the eternal ice;
It is Winter in a charade of Summer .
Still the cowbells are heard jingling
Still the irregular rails are seen
The wagon, this, is seen no more.
Yes, everything passes, disappears…
And, nevertheless, it inspires tenderness,
What little there was
En geweldig dat Slauerhoff nog steeds zo blijft ontroeren, ook in het Portugees.